تمام این شعر
که سه واژه‌اش را هنوز بیشتر نسروده‌ام
قبل از این نسروده‌ام
می‌خواهد بگوید Ú©Ù‡ هوا برای زندگی‌ کاÙی‌ نیست
و نور نیز لازم
و این می‌رساند
که اگر رسانا باشد شعر
آنکه می‌‌سراید می‌تواند مرده باشد
و می‌تواند کور
و این می‌رساند
که آنکه می‌رساند
عاشق است
که کور می‌تواند باشد، مرده
پس هوا را از او بگیر
خنده‌ات را نه
هوا را از او بگیر
گریه‌ات را نه
که موی گندیده‌ی به چشم نامده‌ات هم
مازاد بر مصر٠من است
من همان هشتاد برگه‌ی برجسته‌ی یک خطم
Ùˆ تو زیبا Ù†Ùس ناسلامت معنی‌ هم اکنون
اصلا تو خورشیدی
از این شعر تکراری‌تر ممکن است؟
اصلا تو شراره‌ای
نه! همان خورشیدی
که پشت ابر نمانده‌ای و نمی‌‌مانی و نخواهی ماند و نمانی خواه
سی‌‌ها سال می‌گذرد که بتوانم تشدید بر سلامتم بگذارم
اگر تو بخواهی
و تو! آآآی تو! ناسلامت کرده مرا و سلامت می‌کنم
هوا را از من بگیر
خنده‌ات را نه
هوا را، Ùضا از من بگیر
غذا را Ùˆ Ùضا Ùˆ غذا را از من بگیر
Øظّ‌ها را از من بگیر
خنده‌ات را نه
نور را از من بگیر
شعله‌ات را نه
ÙˆÙا را از من بگیر
گریه‌ات را نه
Øالا لختم Ùˆ پختم از دستت دیگر
مرده‌ام Ùکر کنم
اما... خنده‌ات را نه
بعید است زنده باشم
مرده‌ام
سعید است دستی‌ که پاره می‌کند مرده‌ام
سعید است... امامیست
سعید امامیست
من قتلهای اخیر‌ زنجیره‌ای توام
من همجیره‌ای تو
این جیره را، شیره را از من بگیر
باغ پر خنده‌ات را نه
کشته‌اند مرا لبانت و دندانانت
و همه‌ی آن رسته‌ها بر جانت
که خنده‌ات را نه
کشته‌اندم و جسدم در جایی پنهان است
تویی که میشناسمت ای آینه بر دار
ای سردار آینه
ای نظر می‌کنی‌ بر آینه
چون نظر کردی بر آینه جسدم بر تو پنهان است
لاله روییده است بر Ú©Ùنم
کشته‌اندم و زیر لاله‌ی گوشت انداخته‌اند
لاله‌ی گوشت
همان هاله‌ی لاله‌ی گوشت که ابتدا آغاز تمام جهان بود
جهان را از من بگیر
امان را، خزان را، باد وزان را
ای باد وزنده از اوج
پرتابم Ú©Ù† Ú©Ù‡ بیÙتد این شاعر تمام این شعر‌ها را سروده
Ú©Ù‡ بیÙتد مرد مرده‌ی زیر لاله
سی‌‌ها سال، چهل‌ها سال می‌گذرد
که آن زیر پنهان است این شاعر
هوا را از او بگیر
هوای وزنده
باد وزنده را از من که خودمم هم یک شعر تکراری می‌سرایم
من که ریشه‌ام
هشتاد برگه برجسته‌ی یک خط
دو خط و ده‌ها خط هم که بسرایم
آزاد نمی‌شود عشقم
عشق یعنی‌ مغز بیست هزار تخمه‌ی Ø¢Ùتاب گردان را
میان قوطی کبریت ریختن
عشق یعنی‌ از یک دگر آویختن
وقتی‌ تمام جهان در راه است و به دست و رهاست
رها را از من بگیر
خنده ات را نه
خطا را از من بگیر
گریه ات را نه
زود
ÙˆÙا را، صÙا را، نگاه را نه
زود
نگاه را... نگاه را... نه
زود
آرا نه
زود
آرا زود
آرا زود
تمام این شعر قبل از آنکه بسرایمش
می‌خواست همین را بگوید